بالاخره برجام به فرجام رسید و توانستیم به سلامت از بند ۷ منشور شورای امنیت عبور کنیم. تحریم ها لغو شد، مناسبات تجاری عادی با جهان از سر گرفته شد آن هم با شتابی دوچندان، حدود صد میلیارد دلار از ذخایر بلوکه شده ایران در بانک‌های آمریکایی و اروپایی آزاد و در اختیار مسئولان کشور قرار گرفت. سوئیفت برقرار شد و خلاصه اینکه بهانه تحریم از همگان گرفته شد.

.

گفتنی است که برجام هدف نیست بلکه بستری است مناسب برای رسیدن به هدف، پس هدف چیست؟

هدف از اجرای برجام:

ایجاد توسعه صنعتی، افزایش تولید ناخالص داخلی و به تبع آن افزایش رفاه و ثروت عمومی و در یک کلام افزایش درامد سرانه است. هدف از برجام، جبران یک دهه عقب افتادگی اقتصادی و برقراری مجدد مناسبات تجاری و غیر تجاری با دنیا است.

هدف از برجام رقابت عادلانه در همه زمینه های صنعتی و غیر صنعتی با جهان است و در این عرصه کسانی موفق می‌شوند که بیشتر آماده و تجهیز شده باشند.

در دوران پسا برجام دیگر نباید منتظر رانت های دولتی، حمایت های بی دلیل دولتی اعم از ممنوعیت ورود و یا ایجاد تعرفه های چند صد درصدی و یا ایجاد محیطی امن و گلخانه ای برای برخی صنایع نور چشمی بود. بلکه باید با ایجاد خلاقیت، افزایش بهره وری عوامل انسانی، سرمایه ای و کل، به دنبال افزایش کیفیت و کاهش قیمت تمام شده و نوآوری به منظور نفوذ در بازارهای جهانی بود و خلاصه کلام، هدف از برجام در بعد اقتصادی، الحاق به سازمان تجارت جهانی و بازی در زمین های بین المللی و با حضور ناظران و داوران بین المللی است.

لذا در دوران پسا برجام دیگر هیچ بهانه ای مسموع نخواهد بود. اما یکی از صنایع منتخب نساجی در پسا برجام رشته صنعتی پوشاک است.

بدون شک ممتازترین رشته در بین صنایع نساجی، رشته صنعتی پوشاک است. صنعتی با بالاترین ارزش افزوده در بین صنایع نساجی و با بازار مصرف سالیانه ۱۱ میلیارد دلار در کشور و سرانه مصرف سالانه ۱۴۰ دلار.

سهم قاچاق از این بازار مصرف در سال بالغ بر حدود ۲٫۵ میلیارد دلار و سهم واردات از مبادی رسمی و کالای همراه مسافر نیز حدود یک میلیارد دلار تخمین زده می شود و مابقی سهم تولیدکنندگان داخلی است.

.