پژوهندگان معرفت تخمین زده‌اند حجم معرفتی که در قرن بیستم در انبان معارف بشری گرد آمده است بسیار بیشتر از حجم دانشی است که بشر در طول تاریخ کسب کرده است.

.

از این روست که هر چه از آغاز سده‌های تاریخ به امروز نزدیک می‌شویم، ارائه کشف‌ها و اختراع‌ها و طرح‌ها و ایده‌های تازه بسیار سخت‌تر و پیچیده‌تر از پیش شده است. به همین خاطر است که شاید مفهوم «غول» در قرن بیستم از بنیاد متفاوت باشد از آنچه چنین مفهومی در قرون پیشین به ذهن متبادر می‌کرده است.

الکساندر مک‌کوئین، به هر تعبیر و از هر نگاهی، غول طراحی قرن بیستم است. آنچه طراحی معاصر نامیده می‌شود بی‌تردید هرکجایش ریشه‌ای در ایده‌هایی دارد که این بنیان‌گذار خلاقیت در عصر ما روزی به جهان افزوده بود. اساسا آنچه طراحی معاصر نامیده می‌شود، همان چیزی است که در وجهی از وجوهش به اندیشه و آثار «غول‌»هایی چون مک‌کوئین پهلو می‌زند.

روزگاری پیش، سلف بزرگ الکساندر مک‌کوئین در «نگریستن» به جهان، سِر آیزاک نیوتن گفته بود: «اگر می‌توانم به دوردست‌ها بنگرم، از این روست که بر دوش غول‌ها نشسته‌ام». اما جهان این تواضع نیوتن را باور نکرد. چه بسیار فیزیک‌دانان بزرگی که هم‌عصر نیوتن بودند یا پس از او به جهان آمدند و هرگز نتوانستند جهان را آنگونه بنگرند که او. آنچه نیوتن را از تمام فیزیک‌دان‌های دورانش و مک‌کوئین را از تمام طراحان معاصرش متمایز می‌کند، ربط چندانی به فرمول و عدد و محاسبه و طراحی و قلم و کاغذ ندارد؛ این ابزارها را خیلی‌ها در اختیار داشته‌اند.

نیوتن و مک‌کوئین بزرگند از این رو که توانسته‌اند طرحی نو در جهان تکرار و ملال بیفکنند. از این رو که توانسته‌اند «تاریکی عصر»شان را کنار بزنند و پرده پندار بدرند و نگاه نافذ و درخشان‌شان را به افقی بدوزند که تا پیش از این در غبار «عادت» پنهان شده بود.

درباره الکساندر مک‌کوئین بیشتر بخوانید :
خداحافظی پسر نابغه
تاثیرات مک‌کوئین بر مد و صنعت مد

 

.